“पार्टीको अनुमती छैन ।”

“लाल सलाम कामरेड ।”
मर्निङ वाकमा निस्किएका एक चिर परिचित माओवादी नेतालाई मैले हात उठाएर अविवादन गरे । कामरेडले रोकिएर मलाई हेर्नु मात्र भयो । अभिवादन फर्काउनु भएन । मैले सोचे कामरेडले चिन्नु भएन मलाई । सायद बिर्सनु पनि त भयो होला । राजनीतिको यत्रो भाग दौड । त्यसमाथि प्रधानमन्त्री चुनावको यत्रो लाखा धुनी । मलाई बिर्सर्नु कुनै अनौठो कुरा भएन तैपनि त्यस्ता फरासिला कामरेड रोकिएर बोल्दै नबोली मलाई हेरी रहेका देखेर मलाई सोध्नै पर्ने भयो ।
“हैन कामरेड तपैले चिन्नु भएन अस्ति त्यत्रो वातचित गरेको मान्छे बिर्सनु भयो कि क्या हो -” उहाँ बोल्नु भएन बरु केही खोजे जसरी आफ्नो स्पोर्ट टाउजरको खल्ति छामछाम छुम छुम गर्न थाल्नु भयो र एकछिनमा रातो मार्कर पेन र सेतो पेपर झिक्नु भयो र लेखेर देखाउनु भो- “चिने किन नचिन्नु नी”, “अनि किन नबोल्नु भएको त -” मैले सोधे ।
“तपैसँग बोल्न पार्टीको अनुमति लिएको छैन” उहाँले लेखेर फेरी देखाउनु भयो ।
“अनि किन अभिवादन फर्काउनु भएन -”
“बिहानै हिडेको अभिवादन फर्काउन अनुमति लिनै विर्से” उहाँले लेखेरै देखाउनु भो ।
“अनि कता त -”
“कोटेश्वर” (लेखेरै)
“अनि सँगै जाउन त – म पनि त्यतै हो ।”
“हुन्न” उहाँले लेख्नु भयो “तपैसँग हिड्न पार्टीको अनुमति लिया छैन ।”