भोलि कुनै बिरामी दाँत झिक्न भनेर गयो भने आँखा निकालेर फाल्दिन के बेर ?

पैले पैले बिरामी भएपछि डाक्टरकोमा गएर स्वास्थ्य लाभ गरेर र्फकने चलन थियो । बिरामीलाई डाक्टरले जाँच गर्थे । के रोग लागेको भनेर राम्ररी पहिचान गर्थे । रोग पहिचान भएसी रोग अनुसारको औषधि लेख्दिन्थे । र्सुइ लाइदिन्थे, अप्रेशन गर्दिन्थे र बिरामीलाई सद्दे बनाएर रोगीलाई रोग निको बनाएर घर फर्काइदिन्थे ।
तर ऐले स्थिति बदलिएको छ । ऐले बिरामी भएपछि डाक्टरकोमा अर्थात अस्पतालमा लैजाने भन्यो कि बिरामीको सातो जान थालेको छ । रोगले ज्यान लिन्छ नै भन्ने छैन उसले ज्यान लिन पनि सक्छ नलिन पनि सक्छ । ठूलाठूला रोग भनेका त्यस्तै हुन नत्र झिना मसिना रोग र दुबलताहरुको असर भनेका त दुइ चार दिन हो । त्यसपछि चुस्त दुरुस्त तन्दुरुस्त भई हाल्यो तर अस्पतालमा पुगेपछि त क्या हो क्या हा ? र्फकने सम्भावना त साह्रै न्यून । जे भए पनि रोगले त बिरामीलाई चिरफार गर्दैन । क्षति गरे पनि लागेको अंगमा मात्र गर्छ । यता डाक्टर सापहरु भने रोग भन्दा खतरनाक भएर निस्केका छन् । बिरामी देख्नु हुन्न च्याप्प समातेर हरिया कांक्रा जसरी चरचरी चिर्दी हाल्ने । ती मूला बिरामीका जीवनसँग बाल मतलब छ र ? सम्बन्ध बिरामी मर्नु र बाच्नुसँग छैन । सम्बन्ध बिरामीको स्वास्थ्यलाभसँग छैन । मात्र सम्बन्ध छ पैसोसँग, बिरामीलाई चिरफार गर्नुसँग छ । बिरामीलाई जीवन दियो वा बिरामीको ज्यान लियो त्यो पनि बाल मतलब । ज्यान लिए पनि जीवन दिए पनि डाक्टर सापको फि पाक्यो । जेसुकै होस बिरामीको शरीर चिरेपछि पैसाले पकेट भरियो ।
अब भरतपुर अस्पतालकै कुरा गरुम घाँटीको अप्रेशन गर्ने बिरामीलाई समातेर लगेर पाठेघरको अप्रेशन गरिदिएछन् डाक्टर साप हर्ले । रोग नलाग्या पाठेघर निकालेर फाल्दिएछन् रोग लाग्या घाँटी जस्ता तस्तै । अन्त तीन चार ठामका अप्रेशन भ्याउनको हतारमा डाक्टर साप हर्ले घाँटीको रोगीको पाठेघर झिकेर फाल्दिएछन् । झयाउने नै मेसोमा अरु क- कसका के के झिकेर फाले ‘डा’साप हर्ले त्यो चाहि सुन्न बाँकी नै छ । ती पाठेघर अप्रेशन गर्‍या बिचरा बिरामी अब गर्लान पो के ? पाठेघर निकालेर फाल्दिसके आप\mनो रोग जस्ता तस्तै घाँटीमै अडकिरा’छ । अब फेरि अप्रेशन गरिदेउ भनुम भने अझ कहाँ कहाँ चिरेर के के निकालेर मिल्काइदिने हुन ? अब फेरि ती पाठेघरको अप्रेशन गर्नुपर्ने बिरामीले चाहि के सोचे होलान ? अब घाँटीको अप्रेशन गर्नु भनेको पाठेघर निकालेर फाल्दिए भने पाठेघर कै अप्रेशन गर्नु पर्दा कहाँ चिर्लान ? अनि के निकालेर फाल्लान ? पक्कै पनि तिनले घाँटी चिर्लान अनि रुद्र घन्टी झिकेर फाल्लान । मेरी बास्सै ती बिरामीको सातो पुत्लो कहाँ पुग्यो होला । साच्चै तिनी अस्पतालमा बसे होलान कि भागे होलान ।
लापरवाहीले पनि कुन हद नाघेको हो यो ? साच्चै यी डाक्टरहरु यमराजको एजेन्ट नियुक्त भाका छन् कि क्या हो – अनि यी अस्पताल चाहि यमलोक इम्रिरेसन कन्सलटेन्सी हुन कि क्या हो ? यस्तै हो भने भोलि कुनै बिरामी दाँत झिक्न भनेर गयो भने आँखा निकालेर फाल्दिन के बेर ? यस्ताहर्ले त मोतिया बिन्दुको अप्रेशन पनि नाइटामा गर्न के बेर ? अन्धविश्वासी धामी झाँक्रीहर्ले त कुखुरा काट्थे तर यी डाक्टरहरुले त पाठेघर नै काट्न थाले । तर जे होस एउटा कुरा थाहा भयो घाँटीको उपचार गर्न पाठेघरको अप्रेशन गर्दा रहेछन् त्यसैले अब पाठेघरको समस्या आएमा घाँटीको समस्या भन्दै जादा राम्रो हुने भयो । त्यस्तै घाँटीको समस्या आए पाठेघरको समस्या भन्दै जादा राम्रो हुने भो कमसेकम उल्टो उपचार गर्दा सुल्टो पर्छ कि ?

प्रेमी-प्रेमिका -१

सहमतीय सरकार

विशेष अधिकार

“त्वमेव माता च, पिता त्वमेव”
उहाले जल चढाउनु भो र भन्नु भो
” त्वेमेव बन्धु च, सखा त्वमेव”
चन्दन, अक्षता, धुप दिप नैव्यद्य गर्नु भो ए घन्ट बजाउदै मन्त्रोच्चारण गर्नु भो “त्व मेव विद्या द्रविणम त्वमेव”
हात जोडनु भो अनि भक्ति साथ भन्नुभो
” त्वमेव र्सवम मम देव देव”
यिनले त बालुवाटारको बालुवामा सिवलिंग स्थापना गरेर आराधना सुरु गरे छन् कि क्या हो – एका बिहानै यी कम्निस्ट नेताले यसरी कुन देवताको अराधना गरेका होलान – यी देवता कम्तिमा पनि चानचुने छैन होला । त्यसपछि बालुवाटारबासी त्यस महान प्रभुको दर्शन गर्न लालयित भए छन् र पूजा सामग्री सहित बालुवाटार मन्दिर छिरेछन् । छिर्ना साथ देउता कस्ता र’छन् भनेर सबैले एकै साथ हेरे छन् । देउता भनेको त बाक्लो लुगा भा’को कपालमा जेल हालेर उभो फर्काको चस्मा लगाको मान्छे पो रहेछन ।
“हैन तपै त मान्छेलाई पूजा गर्दै हुनुहुन्छ बहुलाउनु भो कि क्या हो ।”
पस्नेहरुले भने “के गरेको यो -”
” ल देख्नु भएन -”
पूजारीले भने
“विशेष अधिकारको प्रयोग गर्‍यानी ।”
एकदिन बल्खु दर्वारमा गजबको दृश्य देखियो । त्यो दर्वारकै मुलिले त्यहाको साइनबेार्ड ‘इडिट’ गर्दै रहेछन् । एमालेको ‘ए’ यथावत राख्नु भएछ । अनि ‘माले’ लेखेको मेट्नु भएछ र त्यहाँ लेख्नु भएछ- ‘माओवादी’
त्यतिकैमा कामरेड पुतली जुगे आउनु भएछ र उहाँको चर्तिकला देखेर छक्क पर्नु भएछ । रिसले आगो हुदै उहाँले सोध्नु भएछ ।
” हैन के गर्‍या यो -”
उहाँले मुसुक्क हास्दै जवाफ फर्काउनु भएछ “विशेष अधिकारको प्रयोग गर्‍या ।”
उहाँ पर्नु भो खनाल बाहुन । खाना खानु अगाडि औसनी हाल्नु पर्ने ।
“ओम चियराय स्वहा”
थाल वरपर लोटाबाट पानी र्छकनु भो र भन्नुभो
” पदाय स्वहा”
सिता चोर औलाले च्याप्दै भुइमा चढाउदै भन्नु भो
” बालुवा – टारय स्वाहा”
थप्नु भो
” प्रचण्डाय स्वाहा”
” हैन ए बुन केगर्‍या यस्तो -”
श्रीमती खनालले सोध्नु भो
उहाँले भन्नुभो
” विशेष अधिकारको प्रयोग गर्‍या”
एकदिन उहाँ तिर्थ जाने भनेर हिडनु भएछ । तिर्थ जाने भनेसी बद्री, केदार, गया, काशी भनेर सोच्नु भो होला । अझै मक्का मदिना वा जेरुसेलम सोच्नु भो होला हैन है हैन । उहाँ न नयाँबजारस्थित एक घरमा फुत्त छिर्नु भएछ उहाँसँगै गएकाहरुले सोधेछन् ।
” हैन हजुर तिर्थ जान लाग्या मान्छे किन घरमा छिरेका -”
उहाँले भन्नु भो
” तिर्थ यहि हो नि”
” अनि मान्छेको घर छिरेर पनि तिर्थ हुन्छ त -”
” हुन्छ, विशेष अधिकारको प्रयोग गरेसी” उहाँले भन्नुभो ।

फ़िल्मी सैलिमा लुट्यो साप

टाइम पास

कामै नगरी समय बिताउन साह्रै पट्यारलाग्दो हुन्छ एकछिनको आराम त मजै हुन्छ । आरामपछिको समय के गर्ने ? कामै नगरी बस्दा त घडिले पनि ‘कुरी कुरी’ भनेको हो कि क्याहो त्यो सुइ नै घुम्दैन । वास्तवमा काम नगरी बस्नु भनेको काम गरेर बस्नु भन्दा पनि गाह्रो कुरा हो । त्यसैले काम नगरी बस्ने मान्छेलाई लप+mगा बिलमी भनेर सराप गर्नु अन्याय हो । सुत्यो बस्यो उठ्यो सुत्यो बस्यो उठ्यो सुत्यो एवं रितले समय पास साच्चै नै झयाउ लाग्दो काम हो । कामै नगरेपछि खाने बेलामा पनि अर्काको रिस सामना गर्नुपर्ने गासैपिच्छे अर्काको आखा तर्राई खप्नु पर्ने साच्चै गाह्रो छ काम नगर्नेहरुलाई । मान्छे कुरा बुझदैनन् ‘अल्छि त्रि्रो स्वादे ज्रि्रो’ उखान बन्छ उनीहरुकै लागि ।
दुनियाँको कुनै पर्वाह नगर्ने हो भने पनि काम नहुदाको अवस्था काम नगरी बस्नुको अवस्था निकै नै झयाउ लाग्दो हुने गर्दछ खासगरी समय काट्नका लागि । समय काट्नको लागि के गर्ने ? झिंगा मारेर कति बस्ने । लामखुटे मारेर बसुम भने पनि दिउँसो लामखुटे नै आउदैन । गाम घरतिर एउटा भनाई छ ‘काम नभए जा गएर पानी कुट’ । तर काठमाडौंको केश अलि फरक छ । यहाँ पानी नै पाइदैन पानी नपाउने ठाममा कसरी पानी कुट्नु । काम नगरी बस्न यति गाह्रो हुन्छ भने के गरी बस्छन् यहाँका बेकामेहरु ? आखिर के गरेर समय कटाउछन् । आप\mनो जिम्मेवारी पूरा नगर्नेहरु -
अब संविधान लेखन कै कुरा गरम न । संविधान लेख्न र शान्ति प्रक्रियालाई पूर्णता दिन भनेर जनताले दलहरुलाई पठाए । तर उनीहरुले संविधान लेख्दै लेखेनन् । म्याद थपियो तैपनि संविधान लेखिएन, फेरि थपियो र त्यो पनि गुज्रिन आटी सक्यो तै पनि संविधान लेखिने छाँटकाँट छैन । त्यसैले नेताहरुले केही गरेनन् नेताहरुले संविधान लेखेनन् । देश बिगारे भनी उहाँहरुलाई सराप्नेहरु यहाँ थुप्रै देखिएका छन् ।
तर मलाई भने कामै नगरी यत्रा समय कसरी कटाए होलान, त्यो कटाउन कति गाह्रो भयो होला भनेर सारै दया लागिरहेको छ । यसो विचार गर्दा हाम्रा दल र नेताजीहरु टाइम पास कलामा यति पोख्त भई सक्नु भा’र ‘छ कि अब यस्ता समयहरु दसैं वर्षआए पनि कुनै कामै नगरी कटाइ दिन सक्नु हुन्छ ।
अब पछिल्लो समय तीन महिनाको म्याद थप्दाको बारेमा कुरा गरौ न । उहाँहर्ले कामै नगरी दुइ महिना भन्दा बढि बिताइ दिनुभो । त्यो कटाउन ह्वा हर्लाई कति गाह्रो भयो होला त्यो त ह्वाहरु भन्दा अरुलाई के थाहा ? तर ह्वाहरुको टाइमपास कला भने यसपाला काइताको देखियो ।
जब संविधानसभाको म्याद थपियो त माउवादी कांग्रेस दुवैमा दलको नेता फेर्ने खेल चल्यो । महिनौ चलेको खेल माओवादीमा बराबरमा टुंगियो भने । कांग्रेसमा भने देउवाजी अझ यो खेल जितिने आसमा दौडि रहनु भा’ छ । कामरेड मोहन काजी भट्राईको अध्यक्षलाई पर्छार्न खोज्दैमा समय व्यतित भयो । यहि स्थिति कामरेड नेपाल ओलीमा पनि । कामरेड प्रचण्डको हप्तैपिच्छे मन्त्रीहरुको सूची बनाउदैमा र कामरेड खनालको मन्त्रीहरुलाई सपथ ख्वाउदै बित्यो । झिना मसिनाहरुको त के कुरा गर्नु ठूलाहरु नै बरालिएपछि । सुनेको, भएभरको कापि मन्त्रीको सूची बनाउदैमा सकिए पछि यतिबेला कामरेड प्रचण्ड संविधान लेख्ने कापी नभएर बिलखबन्दमा पर्न भा छरे ।

(यो लेख बिश्वदीप साप्ताहिकमा प्रकाशित छ )

तपै सग त कुरै मिल्दैन