देश सपार्ने जिम्मा हामी बाँदरको

“देश विगारे उपद्राहाहरुले” आँपको रुखबाट सिसौको रुखमा फड्को मार्दै ढेडुवा बाँदरले भन्यो- “देशलाई खरानी बनाउने भए ।”
“के रे के रे – कसलाई उपद्रयाहा रे -” कटुसको रुखबाट धाँक धाक धुक धुक गर्दै अर्को ढेडुवाले भन्यो- “अरुलाई हेपेर बोल्ने हैन है”

“अब देशलाई अझ बिग्रन दिनु हुन्न” पहिले ढेडुवाले भन्यो- “त्यसैले सत्ताको नेतृत्व हामीले लिनु पर्छ ।” “हो यार अब देश सपार्ने जिम्मा हामी बाँदरको हातमा छ ।” दोश्रो बाँदरले भन्यो ।

“कस्ले हेप्यो तिम्लाई -” पैलो ढेडुवाले अचम्म मान्दै सोध्यो “त्यसै सन्केर आउँछौ ।”
“किन नसन्किउ -” दोश्रो बाँदरले भन्यो- “झोक चलाएसी झोक चल्छ ।” थप्यो- “झोक चलेपछि सन्किइन्छ ।”
“अरे चैते ! झोक चै किन चल्यो – पैले भन्नु परो नि त किलियर साथ ।” पैलो ढेडुवाले भन्यो- “त्यसै सन्किने त -”
“केरे केरे कस्लाई चैते भनेको, माइन्ड योर ल्याङग्वेज ओ के -” दोश्रो ढेडुवा रिसायो र भन्यो- “अशिष्ठ भाषा प्रयोग गरेर बाँदर सभ्यताको उपहास नगरम” थप्यो- “थोडी हामी मान्छे हौ र यस्ता असिष्ठ असभ्य कुरा गर्नलाई -”
“लु भन्नोसन त महासय”, पहिले ढेडुवाले खिसि गरेको शैलीमा दोश्रो ढेडुवालाई सोध्यो- “हजुरलाई के कारण झोक चल्यो -”
“तैले उपद्रयाहा कसलाई भनेको -” दोश्रो ढेडुवाले जंगिदै भन्यो- “त्यसको जवाफ चाहियो”
“मैले तँलाई भनेको होइन” पहिलो ढेडुवाले भन्यो- “मैले अरुलाई नै भनेको जो साच्चै उपद्रयाहा छन् ।”
“तैले आँपको बोटबाट सिसौको बोटमा म भएतिर फड्को मार्दै मलाई हेर्दै भनेको छस् ।” दोश्रो ढेडुवाले भन्यो- “तैले मलाइ नै हेर्दै भनेको छस त थोडी तेरो बाबुलाई भनेको होस् -” थप्यो- “म जस्तो भलाद्मी बाँदरलाई उपद्रयाहा भन्ने तँ कहाँ सम्मको बदमास ।”
“ए मुला । त कैले देखि भलादमी भइस हँ -” पहिलो ढेडुवाले भन्यो- “तैले विहान मात्र पस्पतिमा भक्तजनले चढाउन लेरा’को लड्डु सड्काएको हैन -” थप्यो- “मृगस्थलीमा बाइफ्रेन्डसग लठारिदै हिडेकी एउटी ठिटीलाई क्या सेक्सी भन्दै गाला मुसारेको हैन -”
“यस्ता कुरा छोड बाबु ।” दोश्रो ढेडुवाले भन्यो- “लिस्टै बनाउने हो भने तेराले झन पाना भरिन्छ ।”
“के कर्तुत देखिस ए सिल्ली” पैलो ढेडुवाले जंगिदै भन्यो- “म जस्तो सोझो बाँदरको लिष्ट उतार्छु भन्ने -
“अ हहह । खुब सोझो बाँदर है ।” दोश्रो ढेडुवाले भन्यो अस्ति त्यत्रा भक्तजनहरुका कट्टुसम्म नलगाई छानो चढेको हैनस ।”
“हरे हामी बाँदरहरु त परापूर्व काल देखि नै नाङ्गै हिड्ने गर्र्छौ ।” पहिलो ढेडुवाले भन्यो- “यसमा के बदमासी भयो र -” थप्यो- “बदमासी त तिनीहरुले गरेका छन् जो राजनीति मञ्चमा नाङ्गै नाचिरहेका छन् ।”
“तैले भन्न खोजेको चाही के -” दोश्रो ढेडुवाले भन्यो- “स्याटर हानेको कुरा म अलि बुझदिन” थप्यो- “के भनेको किलियर साथ भन न -”
“यो नेपाल देशमा शासन गर्दै आएका मान्छेका नेताहरु क्या त” पहिलो ढेडुवाले भन्यो- “देखेको छैनस् राजनीतिक मञ्चमा तिनीहरुको नाङ्गो नाच -”
“हो त नी ! छि छि छि !!” दोश्रो ढेडुवाले भन्यो- “पद र सत्ताको लागि”
“कति अश्लिल छ त्यो, कति असभ्य, हत्तेरी !” पहिलो ढेडुवाले नाक खुम्चाउदै भन्यो- “लाज पचेका शिल्लिहरु !”
“अनि तैले उपद्रयाहा चाही किन मलाई भन्छस त” दोश्रो ढेडुवाले भन्यो- “उपद्रयाहा त तिनीहरु पो हुन त ।”
“मैले तिनीहरुलाई नै भनेको हु, थोडी तँलाइ भन्थे र -” पहिलो ढेडुवाले भन्यो- “हेर त देशलाई कति भताभुंग र लथालिङ्ग बनाएका -”
“हो यार ! यो देशलाई खत्तमै पार्ने भए सिल्लिहरुले” दोश्रो ढेडुवाले भन्यो- “खालि बिगार्ने र भत्काउने देखि केही गर्दैनन् ।”
“अब देशलाई अझ बिग्रन दिनु हुन्न” पहिले ढेडुवाले भन्यो- “त्यसैले सत्ताको नेतृत्व हामीले लिनु पर्छ ।” “हो यार अब देश सपार्ने जिम्मा हामी बाँदरको हातमा छ ।” दोश्रो बाँदरले भन्यो ।
त्यस पछि बाँदरहरु आफ्नो नेतृत्वमा सरकार बनाउने प्रयासमा लागेका छन् भनेको सुनिया छ, के हुन्छ हेरौं

बिजनेस

(कारोबार दैनिक,असार- २०, २०६७)

जोक की सपना

                                                         (कारोबार दैनिक,असार १७,२०६७ )

पुजा-आजा

“आहा˜˜˜”
उहाँ झसंग ब्युझनु भयो र सपना संझदै टोलाउनु भयो ।
“त्यो आलिसान दरबार त्यो सुखसयल र त्यो मोजमस्ती आहा हा˜˜!”"त्यो शासन त्यो सत्ता र त्यो शक्ति ।”
उहाँ ब्युझेरै बर्वराउन थाल्नु भयो ।
“त्यो धन, त्यो दौलत र त्यो ऐर्श्वर्य ।”
“त्यो नोकचाकर, ति भाइ भारदार र ति चाकरीवाजहरु”
कोल्टे फेर्नुभयो अनि आँखा चिम्लनु भयो र साच्नु भयो ।
“ति सुसारे, यो यौवन र ति मदमस्त तरुनी ठिटीहरु”
“त्यो भोग, त्यो विलास र त्यो मस्ती ।”
अर्ध निन्द्रामै उहाँ फुस्फुसाउनु भयो “आहाहा˜˜ ।”
“त्यो छाता, त्यो माला र त्यो नागरिक अभिन्दन”
“त्यो प्रणाम, त्यो ढोगाई र यो खुट्टा ।”
आहाहा˜˜ !”
उहाँले कोल्टे फेर्नु भयो ।
“त्यो कमल, त्यो तुलसी र किर्तिनिधी”
“त्यो चाकरी त्यो चाप्लुसी र त्यो धोका ।”
उहाँलाई रिस उठ्यो ।
“त्यो सातदल, त्यो माओवादी र त्यो सम्झौता”
“त्यो सडक, त्यो जनता र त्यो आन्दोलन ।”
उहाँलाई पसिना आयो ।
“त्यो संविधान सभा, त्यो पैलो बैठक र यो सौतेलो गणतन्त्र ।”
“ति गिरिजा प्रसाद, ति प्रचण्ड र यि रामवरण”
उहाँलाई ऐठन भयो । र चिच्याउन थाल्नु भयो ।
“के भयो हजुर किन कराइ बक्सेको -” कोमलले ब्युझाउँदै भन्नुभयो “हजुर जस्तो मान्छे सपनामा कराउन सुहाउँदैन ।”
“सपनामा नकराएर थोडी विपनामा कराउ म -” उहाँले भन्नुभयो- “विपनामा बोल्दा त बवाल मच्चाउँछन् सिल्लिहरु”
उहाँ रुन थाल्नु भो ।
“हजुर नरोइबक्स्योस न !” कोमलले भन्नु भयो- “हजुर रोइबक्स्यो भने मलाई पनि रुन मन लाग्छ ।”
“मनलागे तिमी पनि रोउ” उहाँले भन्नुभयो- “तिमलाई रुन मन लाग्छ भनेर म कसरी हाँसु ।”
“झन राजाको छोरासँग बिहे गरेपछि कहिल्यै रुन पर्दैन् भनेर मुमा हजुर र पिता हजुरले विवाह गर्दिनु भयो” कोमलले चित्त दुखाउदै भन्नुभयो- “आज रुनु पर्‍यो ।”
“के गर्नु कोमल” उहाँले गित गाउनु भयो
“तिमीलाई रुवाउनु मेरो धोको हाइन ।
यस्तै पर्‍यो जिन्दगीमा नदेखेको होइन ।
नदेखेको होइन ।”
“म खतम भए”
“म विग्रिए”
उहाँले भन्नुभयो ।
“म भासिए”
“म नासिए”
“त्यसो नभनी बक्सियोस न” कोमलले भन्नु भयो- “केही उपाय लगाइ बक्स्योस”
“के लगाउने -” उहाँले भन्नु भयो- “लगाउने जति ति बजियाहरुले लगाई हाले नी ।”
“हजुर भनि बक्सिन्थ्यो नि” कोमलले भनिन- “पशुपतिनाथले हामी सबैको कल्याण गरुन भनेर”
“अँ भनिन्थ्यो” उहाँले भन्नुभयो- “हरेक पटक देशवासीका नाममा सम्बोधन गर्दा भनिन्थ्यो” सोध्नु भयो- “तर किन -”
“सबैको कल्याण गर्ने पशुपतिनाथले” कोमलले भनिन- “तपैंको पनि त कल्याण गर्लान नि त ।”
“तिमी वेला न कुबेला जोक गर्र्छौ ।” उहाँले भन्नुभयो- “पशुपतिनाथकै अरुले कल्याण गर्नु पर्ने अवस्था आइसक्यो” थप्नु भयो- “कसरी गर्नु हुन्छ उहाँले हाम्रो कल्याण -”
“तैपनि” कोमलले भनिन् ।
“ठिक भन्यौ” उहाँले भन्नु भयो- “अब जो गर्नु हुन्छ भगवानले गर्नुहुन्छ । थप्नु भयो- “भगवान वाहेक मेरो आफ्नो भन्ने नै को छ र -”
त्यसपछि उहाँ अधर्य हुँदै निवासबाट निस्कनु भयो देशव्यापी पुजापाठमा निस्कनु भयो ।
“हे˜˜˜ भगवान,
मेरो गद्दिको घाउ ।
अब धेरै नचर्काउ ।।
बरु,
प्रतिगामी मलम दलेर ।
चाँडै महाराजा बनाउ ।।
बनाऊ ।
बनाऊ ।।
हे भगवान,
मेरो गद्दिको घाउ
अब धेरै नचर्काउ

माधवको राजीनामा

(कारोबार दैनिक , असार १७ ,२०६७ )