क क क कर रे ? उट्पट्याङ कुरा नगर्नोस त !

नेतालाई कसले सक्नु ?

   एकताका एमाओबादी अध्यक्ष कामरेड प्रचण्डले भाषण ठोक्नु भएको थियो - " अरुले नाचेको, नानीका बाबुले खुट्टा घुमाएको ।" जसको सान्दर्भिकता दिनानुदिन थपिया थपियै छ । जतिबेला प्रधानन्यायाधिशको नेतृत्वमा कर्मचारीहरु क्याबिनेट सदस्य रहेको चुनाबी सरकार बन्यो । तव धेरैले भने अब नेता र दलहरुका दिन गए । अब सरकार नै कर्मचारीहरुले चलाउने भएपछी के काम दलहरुका ? के काम नेताहरुका ?? अब नेताहरु सकिए । तिनका अधोगती सुरु भयो । तर केका हुन्थ्यो ? नेताका दिन पनि कहिल्यै जान्छ ? नेताको दिनको त आउने ढोका मात्र छ । जाने ढोका नै छैन । आएको छ , आएको छ बरु दिनहरुकै भिड लाग्ला । तर नेताहरुको दिन जादैन । त्यसैले सरकारमा पुग्दैमा कर्मचारीहरुको प्रगती भयो र नेताहरुको दुर्गती भयो भनेर भन्नै मिल्दैन । प्रगतीको होडमा कर्मचारी पनि नेता कै लाइनमा बुर्कुसी मारेको पक्कै हो तर नेतालाइ तिनले भ्याउन त सपनामा नि नसोचे हुन्छ । अब कर्मचारी सरकारमा भाको नेता संयन्त्रमा भाको । पावरै नाप्दा नि कम्ती भन्दा बढी नै देखिन्छ । पावरै बढी देखिएसी प्रगती त बढी देखिने नै भयो । 

हालै ट्रान्सपरेन्सी इन्टरनेशनलले विश्वका 'प्रगतीकर्ता'हरुको प्रतिबेदन सार्वजनिक गर्यो । ‘ग्लोबल करप्सन ब्यारोमिटर २०१३’ नाम दिएको उक्त प्रगती प्रतिबेदनले नै प्रगती दौडमा कर्मचारी भन्दा नेताहरु निकै अगाडी बुर्कुसी मारिरहेको देखाएको छ । 'प्रगती' र 'प्रगतीकर्ता'को अर्थमा मा नझुक्किनु होला । प्रगती भनेको भ्रष्टाचार र प्रगतीकर्ता भनेको भ्रष्टाचारी हुन । यहाँ भ्रष्टाचार माने प्रगती हो । उनीहरुले भ्रष्टाचार मार्फत जिन्दगीमा छलाङ मार्छन । जीवन स्तर ह्वात्तै उकास्छन । समाजमा इज्यत प्रतिष्ठा प्राप्त गर्छन । यहाँ कसले कसरी हैन कसले कति कामायो भन्नेमा इज्यतको निर्धारण हुन्छ ।

न्यायको शासन

यो मध्य कलिजुगमा मुलुकमा न्यायको शासन हलक्कै मौलाएको छ । यसरी हलक्कै मौलाएको कानुनी शासनले कलिजुगमा अन्यायी अधर्मीहरुको बोलबाला हुनेछ भन्ने शास्त्रको बचनलाई कडा चुनौती दिएको छ । अन्त अन्यत्रतिर नभएको न्याय र अधिकार हाम्रै मुलुकमा देखापर्दा संसारभरीकै न्याय सोहोरिएर यता आएछ कि भनेर अचम्म लाग्न थालएको छ । र खिरारेकालिन नेपालको यो अवस्था राम शाह कालिन गोरखालाई उछिन्ने तरखरमा लागेको छ ।

जव न्याय अन्याय छुट्याउने ठाउमा रहेका प्रान्या खिलराज रेग्मीजी जुरुक्क उठेर सिंहदरबार छिर्नु भो तव मुलुकमा न्याय नै न्यायको छेलोखेलो हुन थाल्यो । जताततै न्याय नै न्याय जताततै अधिकार नै अधिकार मुलुक त्यसै त्यसै झलमल हुनथाल्यो । र खिरारे न्यायको ज्योतीले मुलुक धपक्कै बल्यो ।

अचार संहिता

चुनाबको मिती घोषणा भएपछी दलहरु प्रचारका लागी दाम्लो छिनाएर बुर्कुसी मार्न थाल्छन । यो बुर्कुसी मार्ने क्रममा उनीहरु ककल्लाई लछार्छन ककल्लाई पछार्छन अनि ककल्लाई कुल्चिन्छन पत्तै हुन्न । अहिले नि चुनावको मिती घोसणा भैसकेको छ र दलहरु दाम्लो छिनाएर बुर्कुसी मारेका छन । यसरी बुर्कुसी मार्दै अनियन्त्रित हुने गरेका दलहरुलाई नियन्त्रण गर्ने काइदाको रुपमा निर्वाचन आयोगले निर्वाचन आचार संहिता लागु गर्छ र यसको चर्चा नि खुबै हुन्छ चुनाबी समयमा ।

त्यो आचार संहिताको नया मस्यौदा प्रस्तुत गरेको छ निर्वाचन आयोगले जसले खर्च गर्ने हेलिकप्टर प्लेन चड्ने देखि लिएर गाली गलौज गर्न नपाइने सम्म आचार संहितामा उल्लेख गर्या छ । यसो हेर्दा यो आचार संहिता संहिता नभएर मिठो कल्पना संग्रह जस्तो लाग्छ । अव चुनावमा गालि गर्नै नपाएसी के चुनाव भयो र ? सत्तोसराप नै नगरेसी के राजनिती भयो र ? त्यसैले लाग्छ यो कतै आचारसंहिता नभएर अचार संहिता पो हो की | पेट नभरे नि थरि थरी स्वाद दिने । 

नुनिलो स्वाद :
निर्वाचन आयोगले १० लाख भन्दा खर्च गर्न नपाईने भन्यो । चुनावमा जाने सुकालाल हरुले ट्वाक्क जिप्रो पड्काए र भने -" खुच्चीम " । धनीलालहरुलाई यो नुन चर्को अचार जस्तो भो । ए रात्तै पैसो नै नलिकन कसरी भोट माग्ने ? अर्काथरीले भने जनताले पत्याएसी त्यसै भोट दिन्छन । भोट पनि किन्ने कुरा हो ? अर्का थरिका कुरै बेग्लै, भने -" जनताबाट केही कुरा नि त्यसै लिन हुन्न । त्यसमाथी भोट जस्तो अमुल्य कुरा ।" अर्काथरी अलि इमान्दारको बुझाइ छ । जनताबाट फिरीमा भोट लिने कहाँ हो र ? अहिले भोट लिने पछी संबिधान दिने । धनीलालहरुको तर्क होला -" खुपै । अब नि संबिधान दिन्छु भन्दा पत्याउलान नि जनताले ?

ताला

"कामरेड अभिबादन । "
बिहान सबेरै सटर अगाडी टुप्लुक्क आइपुगेका बैध्यबालाई पसलेले भन्यो ।
"के सेवा गरुम ।"

"हाम्रो महान क्रान्तीकारी पार्टीको क्रान्तिकारी नेताले सेवा चाहदैन भनेर भन्नोस ।"
बैध्यबाले भने ।
"बरु बिक्री गर्नोस भनेर भन्नोस ।"

"हुन्छ कामरेड |"
साउजीले भने ।
"बरु भन्नोस, के चाइयो ?"

"ताला  दिनोस एक ट्रक ।"
बैध्यबाले भने ।
"अबको आन्दोलन देश ब्यापी बनाउनु पर्छ भनेर भन्नोस ।"

चुनाव नहुनुको बेफाइदा ।

बेलामा चुनाव भएको भए संबिधान बन्थ्यो नै भने पक्का थिएन । तर चुनाव भएको भए फाईदा भने अवस्य हुन्थ्यो । कसैगरी फाईदा भइहालेछ भने पनि घाटा चाही हुन्थेन । किनभने अहिले लगातार परीरहेको झरीले कम्ता दु:ख दिरहेको छैन मान्छेलाई । अहिले चुनाव भएको भए माओबादी अधक्ष प्रचन्डले भनेझै मससुन ढिला सुरु हुन्थ्यो । पानी ढिलो पर्थ्यो । अहिले झरिले यती सम्म बिध्वंस मच्चाउने थिएन । असारको लास्ट तिर मात्र रोपाइ अनी खेतीपातीको काम हुन्छ । सुरुमा त असारे धान भित्र्याउने काम हुन्छ । यस्तो बेलामा किन चाइयाथ्यो पानी ? किन चाइयाथियो मनसुन । बेकारमा दार्चुलामा बाढीले त्यत्रो क्षती हुने थिएन । धन-जनको खती हुने थिएन ।

माओबादीले त भन्या भन्यै थिको असारमै चुनाव हुनु पर्छ भनेर । बिध्वंसबाट आएको पार्टीले बिधवंस नै रोक्न यसो भन्यो होला भनेर कसले पत्यायो र ? आखिर चुनाव भएन । चुनाव नभएसी मनसुन फुर्सदिलो भो । काम पाएन । क्यार्नी त भन्यो छिट्टै आयो । खेतीको समय आएको भए पो मनसुन काममा आउथ्यो । छिट्टै आएको मनसुनले काम पाएन । उपद्रोमा लाग्यो ।